بدین منظور از دو نوع جوهر زیستی استفاده می‌شود. این روش با موفقیت بر روی موش‌ها به منظور مداوای برخی حفره‌های ایجاد شده بر روی پوست و جمجمه این حیوانات آزمایش شده است.
به گزارش موپنا، مزیت این فناوری سرعت و دقت بالای آن است که موجب می‌شود بتوان در عرض چند دقیقه بافت‌های آسیب دیده را با استفاده از محصول تولید شده با چاپگر سه بعدی بازسازی کرد.
معمولاً بعد از انجام عمل‌های جراحی بر روی جمجمه، حفره‌هایی بر روی آن باقی می‌ماند که باید با استفاده از تکه‌های استخوان که از بخش دیگری از بدن بیمار یا اهداکنندگان تأمین شده‌اند، پر شوند. علاوه بر این پوست روی جمجمه نیز باید مداوا شده و بخش‌های آسیب دیده آن ترمیم شوند.
فناوری چاپ سه بعدی در اینجا به کمک پزشکان می‌آید. پیش از این چاپ زیستی سلول‌های زنده و تولید بافت‌هایی برای پوست، ارگان‌های مختلف بدن و استخوان‌ها ممکن شده بود. اما مداوای جراحاتی که مستلزم جایگزینی همزمان چندین نوع بافت نرم و سخت بوده‌اند تا به حال ممکن نبوده است. تا کنون هیچ روش جراحی برای حل این مشکل وجود نداشته و تنها چاپگرهای سه بعدی می‌توانند به طور همزمان بافت‌های سخت و نرم مورد نیاز برای جایگزینی در جمجمه و پوست را تأمین کنند.
انجام این کار به جوهرهایی با استحکام کاملاً متفاوت و نیز دو روش متفاوت چاپ بیولوژیک نیاز دارد. برای تولید بافت سخت از روش مبتنی بر اکستروژن یا برون‌ریزی قطعات قالب‌گیری شده استفاده شد، در حالی که چاپ بافت نرم مبتنی بر ترشح مایعات منعطف زیستی بود.
جوهر بافت سخت از کلاژن، کیتوزان، نانو هیدروکسی آپاتیت و چند ترکیب دیگر تشکیل شده که در تماس با بدن به خوبی مستحکم می‌شوند. اما جوهر بافت نرم از کلاژن و فیبرینوژن تشکیل شده و به صورت لایه لایه در محل مدنظر قرار می‌گیرد. بر مبنای آزمایش‌های انجام شده بافت‌های نرم مداوا شده بدین شیوه بعد از چهار هفته به طور کامل بهبود می‌یابند و این رقم در مورد بافت‌های سخت بعد از شش هفته به ۸۰ درصد می‌رسد.
