این کیت در بهینه سازی فرآیند واکسیناسیون عمومی بر مبنای شناسایی آنتی بادی‌های خنثی کننده کرونا در بدن و تدوین یک برنامه جامع جهت اولویت بندی افراد برای دریافت واکسن بسیار اهمیت دارد.
به دنبال همه‌گیری کووید ۱۹ در جهان، پژوهشگران با درک پاسخ ایمنی بدن به ویروس کرونا و شناخت آنتی بادی به نام IgG قدم بسیار مهمی در راه شناخت بیماری و راه‌های مقابله با آن برداشتند. آنتی بادی‌های IgG پروتئین‌هایی هستند که سیستم ایمنی بدن ۷ تا ۱۴ روز بعد از ورود عامل بیماری زا بدن و بطور اختصاصی برای مقابله با آن تولید می‌کند.
به گزارش موپنا زمانی که ویروس کرونا وارد بدن می‌شود سیستم ایمنی بر اساس ساختار پروتئین‌های ویروس، شروع به ساختن آنتی بادی می‌کند. ویروس کرونا دارای ۴ پروتئین است. پروتئین اصلی که ویروس از آن برای اتصال به سلول‌های بدن استفاده می‌کند، پروتئین SPIRE است. این پروتئین بخشی به نام دامنه اتصال به گیرنده یا RBD دارد که به پروتئین بر روی سلول بدن به نام ACE۲ متصل می‌شود. ACE۲ مانند دستگیره ای است که در ورود ویروس به سلول بدن را باز می‌کند و پس از این اتصال، ویروس وارد سلول شده و عفونت آغاز می‌شود.
تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد آنتی بادی‌های IgG مختص RBD پروتئین SPIRE به‌طور بالقوه قابلیت خنثی کردن عملکرد ویروس کرونا را دارند. این آنتی بادی با پوشش دادن RBD مانع اتصال آن به گیرنده‌های سلول می‌شوند.
عمل خنثی کردن ویروس توسط این آنتی بادی‌ها باعث شد محققان آنها را پادتن‌های خنثی کننده بخوانند. از آنجا که حضور این پادتن‌ها در بدن از ابتلای مجدد به بیماری جلوگیری می‌کند، داشتن روش‌هایی برای تشخیص آنتی بادی‌های خنثی کننده بسیار مهم است.
کیت تشخیص آنتی بادی IgG اختصاصی علیه ۲-CoV-SARS تولیدی دانش آموختگان دانشگاه، با تشخیص مطمئن، سریع و دقیق پادتن‌های اختصاصی برای بخش RBD پروتئین SPIRE امکان شناسایی افرادی که به صورت بالقوه در برابر کرونا مصونیت پیدا کرده‌اند را فراهم می‌کند.
مطالعات نشان می‌دهد افراد بهبود یافته از بیماری کووید ۱۹ که دارای IgG ضد RBD ( آنتی بادی‌های خنثی کننده) در سرم خود هستند، حداقل به مدت ۸ ماه در مقابل بیماری مصون بوده و بنابراین در اولویت دوم تزریق واکسن قرار می‌گیرند. همچنین این افراد تنها با تزریق یک دوز واکسن، به پاسخ ایمنی برابر و یا بیشتر نسبت به تزریق دو دوز واکسن در افراد فاقد این آنتی بادی می‌رسند.
گفتنی است این پروژه تحقیقاتی توسط دکتر علی غیاث‌الدین دانش آموخته رشته مهندسی شیمی- بیوتکنولوژی و مهندس زینب نجفی دانش آموخته رشته علوم تشریح دانشگاه انجام شده است.
