مهندسی پزشکی، حرفه‌ای کارساز و ضروری در نظام سلامت است که تاکنون جایگاه واقعی خود را پیدا نکرده است. اشکال از کجاست؟ از نظام آموزشی، سازمان مدیریت استخدامی، وزارت بهداشت، مجلس یا خود جامعه مهندسی پزشکی؟
این مسئله چندین سال است که موضوع بحث محافل مختلف حوزه سلامت و بیش از همه، جامعه مهندسی پزشکی کشور است، اما به واقع هیچ نتیجه اثربخش و قابل ارائه به مراکز تصمیم‌گیری و قانونگذاری از این بحث بیرون نیامده است.
تلاش‌هایی که اینجا و آنجا به صورت پراکنده یا در مناسبت‌های مختلف و در ارتباطات تشکل‌های صنفی مهندسان پزشک برای باز تعریف جایگاه حرفه مهندسی پزشکی صورت گرفته، به خاطر نگرش‌های گروهی و غیر مشارکتی تاکنون به جمع‌بندی مشخص و مستدلی نیانجامیده و طبیعتاً با کیفیتی مطلوب، مدون و به مراجع قانونگذاریی و سیاستگذاری ارائه نشده است. در شرایط فقدان تشکل‌های فراگیر و پر نفوذ، ناگهان خبر ارائه طرحی در ۲۲ صفحه با امضای ۲۰ تن از مهندسان پزشک به کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی، جامعه مهندسی پزشکی را غافلگیر کرد. طرحی پر از غلط‌های مفهومی و املایی و با امضاهایی که اغلب برای خانواده مهندسی پزشکی ایران، ناشناخته‌اند.
بدیهی است که چنین طرحی، نمی‌تواند بیانگر ظرفیت‌های علمی، مدیریتی و عملیاتی جامعه مهندسی پزشکی ایران باشد. اما در شرایطی که از سوی منتخبان این خانواده توانمند، هیچ سندی برای بیان خواست‌های صنفی و تعیین جایگاه مهندسی پزشکی در نظام سلامت تهیه و به مراجع مربوطه ارائه نشده چه بسا همین طرح پر اشکال مبنای قانونگذاری و سیاستگذاری قرار گیرد. شاید با همین ارزیابی بود که بعضی تشکل‌های صنفی، کوشیدند آن را به خود منتسب کنند تا از قافله عقب نمانند! اما باید به آنها و به کمیسیون بهداشت مجلس و هر نهاد تصمیم گیرنده دیگر، یادآور شد که خانواده مهندسی پزشکی ظرفیت‌ها و قابلیت‌هایی بسیار فراتر از تهیه‌کنندگان این طرح شتابزده و ناپخته دارد و شایسته جایگاهی بالاتر از موقعیت کنونی در نظام سلامت است.
در واقع لازم است خانواده علمی، مهندسی و بازرگانی و تولیدی مهندسی پزشکی به نهادهای تصمیم ساز، اثبات کند که بازتعریف نقش مهندسی پزشکی در نظام سلامت، چه منافع و مزایایی برای مردم دارد؛ چه صرفه‌جویی‌هایی در هزینه‌ها را در پی می‌آورد؛ از چه خریدها و انتخاب‌های اشتباهی جلوگیری می‌کند؛ چه کمکی به تسهیل کادر تشخیصی و درمان می‌کند؛ راندمان بهره‌وری از تجهیزات را تا چه حد بهبود می‌بخشد و سرانجام چه تاثیری در اقتصاد درمان، کارآیی نظام سلامت، رفاه مردم و غیره دارد.
مسئولان کمیسیون بهداشت مجلس، وزارت بهداشت، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی البته مسئولیت دارند که در این زمینه کنکاش کنند، اما وظیفه اصلی به عهده خود خانواده مهندسی پزشکی است که با تدوین خواست‌ها و برنامه‌ها و مستندات معتبر و ارائه دقیق، فشرده و روشن آنها به نهادهای برنامه‌ریزی و قانونگذاری، برای رفع مشکلات صنفی و حرفه‌ای مهندسان پزشک اقدام کند.
مهندسی پزشکی در مراکز درمانی از مرحله طراحی معماری بیمارستان تا تجهیز و کاربری و نگه داری و نوسازی تجهیزات باید به عنوان مشاوری امین و صاحب امضای ضروری در همه این مراحل ایفای نقش کند. پذیرش چنین جایگاهی از سوی جامعه پزشکی، مدیران بیمارستان‌ها، قانونگذاران و برنامه ریزان در نظام سلامت، مستلزم کار توجیهی مستدل و پیگیری از سوی خانواده مهندسی پزشکی است.
انتهای پیام/
