تجهیزات پزشکی مراکز درمانی یکی از ارکان اصلی کنترل و نگهداری از بیماران کرونایی است و در بحران کرونا، اهمیت واحد تجهیزات پزشکی در سیستم درمان بیش از پیش مشخص شد.
دستگاه اکسیژنساز، مهمترین و طلاییترین دستگاه پزشکی در بحرانهای تنفسی کرونا است چرا که بیماران نیاز اساسی به اکسیژن درمانی پیدا میکنند و حتی گاهی مصرف آنها فراتر از حد نرمال پروتکلهای درمانی است. به دلیل همین افزایش مصرف، شاهد فشار کاری بسیار بالا، خرابیهای مکرر و فرسودگی این دستگاهها بودیم. علاوه بر این، عدم امکان خارج کردن دستگاه اکسیژنساز از مدار برای انجام سرویسهای دورهای، شرایط را دشوارتر نیز میکرد. این فشار، خود باعث استرس بیشتر کارشناسان تجهیزات پزشکی در مراکز درمانی میشد.
اکسیژن فراهم شده توسط دستگاه اکسیژنساز و کپسولهای اکسیژن نهایتاً توسط آتلتهای بالای سر بیمار و فلومترها به مدار تنفسی بیمار ملحق میشود. در این میان بسیاری از این تجهیزات نیز تحت تأثیر کارکرد بالا و تغییر پروتکلهای درمانی بیماران به سرعت مستهلک میشدند. در پی این بارِ کاری روی آتلتها، نشتیهای بسیاری نیز ایجاد و ردیابی میشد و با توجه به اینکه هر مولکول اکسیژن، برای مراکز حیاتی شده بود، استرس مضاعفی نیز از این قسمت به واحدهای تجهیزات پزشکی وارد میشد.
دستگاههای ونتیلاتور پرتابل و کمک تنفسی در صف دوم تجهیزات درمانی بیماران کرونایی بودند که خوشبختانه در این مورد کشور ما از ظرفیتهای داخلی خود استفاده کرد تا علاوه بر رفع اثرات تحریمهای ظالمانه، تبدیل به یکی از تولیدکنندگان مطرح در منطقه باشد. به هرحال به دلیل افزایش نیاز به این دستگاه، آمار خرابی دستگاهها سیری صعودی داشتند و با توجه به این که قسمت عمدهای از ونتیلاتورهای سطح کشور تولید داخل نبودند لذا علاوه بر تحمیل هزینههای هنگفت، گاهی تامین قطعات نیز سخت و طاقت فرسا میشد.
در زمان ورود این ویروس منحوس به کشور، به علت نبود تجربه عملی درباره همهگیری بیماریهای حاد تنفسی مانند کرونا، دستگاه سیتیاسکن تبدیل به یکی از سریعترین و قطعیترین روشهای تشخیص بیماری شده بود و این در حالی بود که در روشهای آزمایشگاهی محدودیتهای بسیاری در سطح جهان وجود داشت. همه این مسائل باعث میشد دستگاههای سیتیاسکن نیز زیر فشار شبانهروزی به کار خود ادامه دهند. وضعیت زمانی حادتر میشد که به علت پذیرش مکرر بیماران (بدون فوت وقت) و گرفتن اکسپوزهای پیدرپی با جزییات بالا، عمر کاری تیوبها بهصورت تصاعدی کاهش مییافت.
با توجه به این که قسمت عمده ظرفیت آیسییوهای (ICU) کشور جهت بستری بیماران کرونایی اختصاص داده شدند مانیتورهای علائم حیاتی نیز از تیررس طوفان آسیبهای حاصل از کرونا در امان نماندند. با اینکه عملاً تغییری در ساعت و فشار کاری مانیتورها اتفاق نیفتاده بود ولی عواملی چون افزایش تعداد دفعات ضدعفونی و اسپری محلولها باعث آسیب واردشدن به بردهای الکترونیکی و صفحات السیدی (LCD) میشد. وحشت و وسواس بیش از حد کادر خدمات باعث میشد آمار آسیب به مانیتور علائم حیاتی در ابتدای شیوع کرونا بالاتر برود ولی با مدیریت واحدهای تجهیزات پزشکی و ارائه آموزشهای لازم، این مورد نیز سریعا مرتفع شد به طوریکه در ماههای بعدی آمار بسیار امید بخش بود.
پالس اکسیمتر انگشتی و ترمومترهای دیجیتال غیر تماسی نیز در ابتدای کار، سرنوشتی شبیه به مانیتورها داشتند؛ مخصوصاً در مورد ترمومترهای دیجیتال که در ابتدای همهگیری، تمایل زیادی جهت استفاده از آن وجود داشت. با شروع کرونا مصرف این تجهیزات در ادارات، اماکن عمومی و حتی منازل به شدت بالا رفت و همین امر به افزایش قیمتها و کمیاب شدن ترمومتر برای مراکز درمانی منجر شد. همچنین به علت تازه بودن این شرایط، مراکز درمانی نیز نسبت به نگهداری صحیح از این ترمومترها آگاهی نداشتند و در این بین خرابیهای ناخواسته بسیاری رخ داد.
از تمام همکاران پرتلاشی که در سرتاسر کشور در راه سلامت هموطنان جانانه میجنگند سپاسگزارم و به خانوادههای شهدا سلامت تبریک و تسلیت عرض میکنم.
امیرآزاد کسب/ کارشناس مدیریت تجهیزات پزشکی ستاد علوم پزشکی آذربایجان غربی
انتهای پیام/